LA MUERTE YE UN CUENTU.
Quiciás la MUERTE, cumo FIN nun s’atopa, simplemente que na
dualidá diaria y contradicción antagónica nel furrulamientu del nuesu cuerpu que va mudando a la par que
trescurre’l tiempu, hai células qu’esfungan y son, ou eliminadas ou recicladas,
mientras outras ocupan el sou llugar, naciendo. Empago’l tiempo influye na
materia, y esta, envede restaurase rápidamente,
tarda y tarda cadavé más, polo que la corrupción sigue continuando al golpe,
hasta que nun queida vida humana. Entuences, outras vidas que se diban
defendiendo, animales principalmente, aporvechan el cuerpo humanu pa criar y
desendolcar vida propia.
Arrematando, la muerte ye un cuentu.
Pero qué pasa col espíritu, eso si que puede que trescule ou
non, yá qu’el nuesu espíritu y los nuesos actos particulares queidan imprimíos
na vida de las descendencias d’anguañu y futuras, pal sou estudiu, guipación y
evolución, anque ye verdá, que se sabe que muchas veces las conocencias y
tecnoloxías nun tienen continuidá nel tiempo, y nadie nun amienta.
Comentários